25. ตั๊กม้อ
ตั๊กม้อ
“ตราบใดที่ยังยึดติดอยู่กับการเกิดการตายย่อมไม่มีทาง
รู้แจ้งได้การจะรู้แจ้งได้นั้นผู้นั้นต้องเห็นแจ้งในธาตุแท้
ของตัวเองให้ได้ก่อนการไม่เห็นแจ้งในธรรมชาติที่แท้แห่งตน
แล้วพูดพล่ามเรื่องธรรมะเรื่องกฎแห่งกรรมจึงเป็นสิ่งไร้สาระ
พุทธะย่อมไม่ฝึกอะไรที่ไร้ประโยชน์พุทธะไม่ยึดติดในกรรม
และผลของกรรมการพูดว่าพุทธะได้บรรลุอะไรบางอย่าง
เป็นการดูแคลนพุทธะโดยแท้”
ตั๊กม้อ
ศาสนาพุทธได้เข้ามาเผยแพร่ในจีนก่อนตั๊กม้อเดินทางมาถึงประเทศจีนเป็นเวลาหลายร้อยปีมีการแปลคัมภีร์ศาสนาพุทธจากภาษาสันสกฤตเป็นภาษาจีนออกมามากมายแต่เซนก็ไม่เคยถือกำเนิดก่อนหน้าตั๊กม้อนั่นอาจเป็นเพราะมีความแตกต่างทางวัฒนธรรมจิตวิญญาณค่อนข้างมากระหว่างจิตลักษณะแบบจีนกับจิตลักษณะแบบอินเดียจึงทำให้ก่อนหน้าตั๊กม้อศาสนาพุทธยังเป็นแค่ศาสนาต่างชาติสำหรับสังคมจีนอยู่ดีแม้จะมีคำสอนอันล้ำลึกและน่าสนใจอยู่มากก็ตาม
จะว่าไปแล้วเซนบังเกิดขึ้นมาได้เพราะเป็นผลลัพธ์ของการหลอมรวมกันระหว่างศาสนาพุทธของอินเดียกับวัฒนธรรมจีนหรือเป็นผลที่ได้มาจากการหลอมรวมกันระหว่างจิตลักษณะแบบจีนกับจิตลักษณะแบบอินเดียนั่นเองซึ่งกลายออกมาเป็นผลงานอันล้ำเลิศซึ่งรวมปมเด่นของสองวัฒนธรรมอันยิ่งใหญ่เข้าไว้ด้วยกันอย่างกลมกลืนอย่างที่ประเทศอินเดียซึ่งเป็นมาตุภูมิของศาสนาพุทธแท้ๆก็ยังให้กำเนิดนิกายอย่างเซนออกมาไม่ได้โดยตรงอย่างดีก็ให้กำเนิดยอดคนและยอดครูอย่างท่านนาคารชุนซึ่งทั่วโลกยอมรับว่าเป็นมหาบุรุษของศาสนาพุทธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดหลังการเสด็จปรินิพพานของพระพุทธเจ้าเท่านั้น
ถัดจากท่านนาคารชุนลงมาท่านโพธิธรรม (ตั๊กม้อ) ถือว่าเป็นยอดคนรุ่นหลังที่โดดเด่นที่สุดตามตำนานว่ากันว่าท่านเป็นโอรสของกษัตริย์เมืองหนึ่งทางอินเดียตอนใต้ความที่ท่านมีสติปัญญาล้ำเลิศเหนือคนธรรมดาทำให้ตั้งแต่วัยหนุ่มท่านก็สามารถมองทะลุถึงความจริงทางโลกว่าไม่มีใครรอดพ้นความตายไปได้ต่อให้ยิ่งใหญ่หรือร่ำรวยแค่ไหนก็ตามด้วยเหตุนี้ท่านจึงหันมาสนใจเรื่องศาสนาหรือเรื่องจิตวิญญาณตั้งแต่วัยหนุ่มจนถึงกับตัดสินใจออกบวชเพื่อแสวงหาหนทางในการหลุดพ้น
ว่ากันว่าคุรุของเจ้าชายโพธิธรรมที่ช่วยให้พระองค์ทรงมีดวงตาเห็นธรรมได้มิใช่บุรุษแต่เป็นสตรีมิใช่ภิกษุแต่เป็นภิกษุณีรูปหนึ่งและนางเองเป็นคนสั่งให้ศิษย์ของนางหรือพระโพธิธรรมออกไปเผยแพร่ธรรมที่ประเทศจีนเพราะแม้ศาสนาพุทธได้เข้ามาเผยแพร่ในจีนอยู่ก่อนแล้วกว่าหกร้อยปีก่อนที่ตั๊กม้อหรือท่านโพธิธรรมจะไปถึงแต่สิ่งที่เข้ามานำมาเผยแพร่นั้นมันเป็นแค่พุทธศาสตร์เท่านั้นยังหาใช่พุทธธรรมไม่เนื่องเพราะผู้ที่เข้ามาเผยแพร่พุทธศาสนาในจีนก่อนหน้าตั๊กม้อนั้นแม้เป็นผู้รอบรู้ในพระไตรปิฎกก็จริงเป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาก็จริงแต่ก็ยังมิใช่บุคคลที่สามารถถ่ายทอดพุทธธรรมของพุทธะได้
ตอนที่พระโพธิธรรมหรือตั๊กม้อเดินทางไปถึงประเทศจีนนั้นทั่วประเทศจีนมีวัดของศาสนาพุทธอยู่แล้วถึงสามหมื่นกว่าแห่งและมีจำนวนพระสงฆ์ที่บวชแล้วอยู่ถึงสองล้านรูปซึ่งเป็นจำนวนไม่น้อยเลยแม้พิจารณาจากมาตรฐานของยุคนี้อาจกล่าวได้ว่าตั๊กม้อมาถึงเมืองจีนในช่วงเวลาที่พอเหมาะที่มีเงื่อนไขรองรับการก่อกำเนิดศาสนาพุทธนิกายเซนก็ว่าได้
คนๆหนึ่งที่อยู่ในเงื่อนไขที่สามารถเลือกคุรุที่เป็นภิกษุผู้บรรลุธรรมที่มีอยู่หลายรูปแต่กลับเจาะจงเลือกคุรุที่เป็นภิกษุณีแทนและตัวเองก็สามารถบรรลุธรรมได้ด้วยเช่นกันการกระทำของคนผู้นี้ต้องการจะบอกอะไร ? ใช่หรือไม่ว่าเขาคนนี้เป็นยิ่งกว่าสาวกของพระพุทธองค์ที่มีความกล้ามีความเป็นตัวของตัวเองสมกับเป็นปรมาจารย์แห่งเซนอันเป็นศาสนาพุทธที่ปรับเข้ากับวัฒนธรรมของจีนและซึมซับส่วนที่เป็นแก่นเป็นหัวใจของวัฒนธรรมจีนซึ่งก็คือเต๋าเข้ามาไว้ในตนได้อย่างกลมกลืน
Powered by
MakeWebEasy.com