เคนอิจิโร่

ภายหลังจากที่ผมได้นำเสนอเรื่องราวของ "มูซาชิ" สู่สังคมไทย จนได้รับปฏิกิริยาตอบสนองอย่างดีมากแล้ว ผมกลับมีความรู้สึกว่า "มูซาชิ" ได้ติดค้าง "โอซือ" เอาไว้มากเหลือเกิน ยิ่งอิทธิพลของ "มูซาชิ" ฉบับท่าพระจันทร์ (เมษายน 2538) ที่มีต่อความนึกคิดของท่านผู้อ่านไทย มีมากขึ้นเพียงใดผมก็ยิ่งห่วงในด้านที่เป็น "หยาง" ของมูซาชิ จนทำให้ต้องนำเสนอ "เค็นอิจิโร่" ที่เป็น "หยิน" ขึ้นมาคานวิถีของมูซาชิ เพื่อให้เกิดความมีสมดุลกันด้วยวิถี ของเค็นอิจิโร่ แต่ที่เหนือสิ่งใดอื่นที่ทำให้ผมจับปากกานำเสนอเรื่องนี้ออกมาทั้ง ๆ ที่บัดนี้ผมมีภาระรัดตัวกว่าสมัยก่อนมากมายนัก ก็คือ ผมต้องการไถ่โทษให้แก่ "มูซาชิ" ที่ติดค้างน้ำใจแก่ "โอซือ" เอาไว้มากเหลือเกิน บัดนี้ถึงคราวของ "เค็นอิจิโร่" ที่จะต้องสำแดงน้ำใจที่ร้อนระอุของเขาออกมาอย่างไม่อำพรางเพื่อ "มิเร็น" ของเขาบ้าง

นิยายเรื่องนี้ของผมได้ดัดแปลงมาจากนิยายภาพเรื่อง "เคโนะเซชุน" ของโคอิเกะ คัทสุโอะ นักเขียนชื่อดังแห่งยุคปัจจุบันของญี่ปุ่นผู้แต่ง "ซามูไรพ่อลูกอ่อน" ที่คนไทยเรารู้จักกันดีเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ผมได้อ่านนิยายภาพเรื่องนี้เมื่อหลายปีก่อน และอยู่ในความทรงจำของผมเสมอมา ผมคิดอยู่เสมอว่า ถ้าหากอยากจะฝึกวิชาพัฒนาฝีมือขัดเกลาของตนเอง เราจะต้องทำให้ได้อย่างมูซาชิ แต่ถ้าหากเราจะรักใคร ขอให้รักได้อย่างเค็นอิจิโร่ ผมหวังว่า "เค็นอิจิโร่" จะสามารถอยู่ในใจของผู้อ่านได้ดุจเดียวกับ "มูซาชิ" เพราะตัวละครตัวนี้เป็นตัวละครที่ผมรู้สึกผูกพันมากเป็นพิเศษไม่น้อยกว่า "มูซาชิ" หรือ "สันติชาติ" แต่อย่างใดเลย

หากหนังสือเล่มนี้สามารถกระตุ้นเตือนให้พวกเราได้หันมาใคร่ครวญถึงความหมายของความรักและความอาภัพของสตรีเพศที่จำต้องมาขายตัว ด้วยความเห็นอกเห็นใจได้แล้ว ความพยายามทุมเทที่ผมได้ให้กับหนังสือเล่มนี้ก็นับว่าไม่สูญเปล่าแล้ว

ด้วยจิตคารวะ
สุวินัย ภรณวลัย
สำนักยุทธธรรม (เซบุคัง)
15 มกราคม พ.ศ. 2539