คมดาบซากุระ 2 : ทางตัน โดย ชวินทร์ ลีนะบรรจง และ สุวินัย ภรณวลัย (24 กรกฎาคม 2556)
ทางตัน
โดย ชวินทร์ ลีนะบรรจง และ สุวินัย ภรณวลัย
24 กรกฎาคม 2556
โดย ชวินทร์ ลีนะบรรจง และ สุวินัย ภรณวลัย
24 กรกฎาคม 2556
เมื่อความจริงทั้งหลายเริ่มไล่ล่า
รัฐบาลยิ่งลักษณ์ก็เข้าตาจนถึงทางตัน
หากไม่หูหนวกตาบอดคนในสังคมก็คงจะรับรู้จากข้อเท็จจริงที่ปรากฏออกมาให้เห็นเป็นประจักษ์ว่า ช่วงสภาฯ เปิดในต้นเดือนสิงหาคมที่จะถึงนี้ปัญหาของประเทศจะมาถึงจุดที่ต้องตัดสินใจในขณะที่ตัวยิ่งลักษณ์เองนั้นไม่มีคุณสมบัติหรือความรู้ความสามารถในฐานะผู้นำประเทศที่จะตัดสินปัญหาสำคัญๆ ของประเทศแต่อย่างใด
ปัญหาหรือโจทย์ที่ว่านั้นก็คือ รัฐบาลยิ่งลักษณ์จะเลือกปัญหาใดมาแก้ไขก่อนระหว่าง เรื่อง “เงิน” คือร่างกฎหมายงบประมาณและเงินกู้ 2 ล้านล้านบาท กับกฎหมายที่จะยกเว้นโทษให้พี่ชายตนเองและแกนนำ นปช. แต่ไม่ว่าจะทางเลือกใดยิ่งลักษณ์ก็ปฏิเสธความรับผิดชอบไปไม่พ้น
หากเลือกเอา “เงิน” ให้มาก่อนก็หมายความว่ารัฐบาลนี้หลอกคนเสื้อแดงให้มาเจ็บมาตายเพื่อให้ตนเองและแกนนำได้เสวยสุขบนความทุกข์ของคนอื่นๆโดยแท้
การเสนอกฎหมายยกเว้นผิดโดยญาติผู้เสียชีวิตและถูกนำมาขยายผลโดยฝ่ายค้านที่แสดงจุดยืนว่าจะสนับสนุนร่างกฎหมายดังกล่าว หากไม่รวมเอาความผิดเกี่ยวกับองค์พระประมุข (ม. 112) และความผิดเกี่ยวกับชีวิตและทรัพย์สินของเอกชนที่รัฐบาลไม่สามารถที่จะไปยกเว้นไม่เอาโทษผู้กระทำได้
ในขณะที่ข้อเท็จจริงที่ปรากฏได้กลายมาเป็นความจริงที่ไล่ล่ารัฐบาลยิ่งลักษณ์อยู่ในขณะนี้ก็คือ (1) ร่างกฎหมายยกเว้นผิดของ ส.ส.รัฐบาลกลับเป็นไปในทางตรงกันข้าม และ (2) ไม่มีผู้ชุมนุมที่ไม่มีเจตนาทำผิดเหลืออยู่แล้วมีแต่พวกที่เจตนาเท่านั้นที่ถูกกล่าวโทษหรือรับโทษอยู่
การพยายามดึงดันฝืนเอากฎหมายของตนหลายๆ ฉบับที่อยู่ในสภาฯ ที่มีเนื้อหาไปในทำนองเดียวกันคือ “แล้วๆ กันไป” ซึ่งหากผ่านจะทำให้เอาผิดใครไม่ได้สักคน ใครเล่าจะยอมได้เพราะความผิดต่อชีวิตและทรัพย์สินเอกชนนั้นรัฐบาลจะเข้ามายกเว้นไม่เอาผิดทำให้ “แล้วๆ กันไป” ได้อย่างไร
การจะมาอ้างว่าเป็นตัวแทนเป็นฝ่ายเดียวกับประชาชนแต่ไม่เอาสิ่งที่ประชาชนได้ประโยชน์และประชาชนเสนอให้ทำ เช่นนี้ก็ไม่ต่างจากบทสนทนาของหนูแก่สกปรกกับคนหนีคุกที่ผ่านมาแต่อย่างใด ประชาธิปไตยของ ส.ส.รัฐบาลเป็นประชาธิปไตยแบบใด โดยประชาชนและเพื่อประชาชนตรงที่ใด?
ในอีกทางหนึ่ง หากเลือกเอา “เงิน” มาก่อนก็ใช่ว่าจะไปได้ตลอดรอดฝั่ง กฎหมายงบประมาณประจำปีอาจไม่มีปัญหาเทียบเท่ากับกฎหมายกู้เงินชาตินี้ใช้ชาติหน้าจำนวน 2 ล้านล้านบาทและเงินกู้ 3.5 แสนล้านบาทเพื่อแก้ไขปัญหาน้ำ
รัฐบาลยิ่งลักษณ์กำลังจนมุมถึงทางตัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านการบริหารเศรษฐกิจของประเทศ เหตุก็เพราะยุทธศาสตร์ตะเกียบ 2 ขา (dual track) ที่พึ่งพาการส่งออกและการบริโภคภายในประเทศของทักษิณที่อาศัยนโยบายประชานิยมเป็นกลยุทธ์ที่ใช้มาโดยตลอดนั้น มิได้ตั้งอยู่บนพื้นฐานที่ถูกต้องและสอดคล้องกับการนำประเทศไปข้างหน้าแต่อย่างใด
เมื่อประเทศมิได้พึ่งพาหรือตั้งตนอยู่บนความสามารถของตนเอง จะนำพาประเทศไทยไปสู่ความเจริญความสำเร็จเป็นประเทศในโลกที่หนึ่งได้อย่างไร สินค้าที่ผลิตขึ้นมาก็ต้องพึ่งพาต่างชาติทั้งในฐานะเจ้าของเทคโนโลยีและเป็นผู้ซื้อจึงจะส่งออกไปขายได้ คนในประเทศจะบริโภคได้ก็ต้องพึ่งพาเงินที่รัฐบาลแจกไปให้ในรูปแบบต่างๆ จึงจะมีความสามารถในการบริโภคได้ ในขณะที่โครงการประชานิยมทั้งหลายล้วนถูกออกแบบให้เพิ่มเงินมากกว่าเพิ่มความสามารถอันจะเป็นที่มาของรายได้และการบริโภคที่ยั่งยืน
ยุทธศาสตร์ตะเกียบ 2 ขาจึงกำลังจะกลายเป็นตะเกียบขาหักอันเนื่องมาจากตั้งอยู่บนความหลอกลวง ความหายนะของแนวนโยบายประชานิยมในยุคสุดท้ายจึงเป็นปลายทางที่มองเห็นได้
จำนำข้าวหรือที่จริงคือการรับซื้อข้าวในราคาที่สูงกว่าราคาตลาดจึงนำมาซึ่งหายนะทางการคลังและหายนะของอุตสาหกรรมข้าวไทยทั้งระบบจากการที่รัฐบาลเข้ามาแทรกแซงตลาดทำตัวเป็นพ่อค้าซื้อข้าวเปลือกในราคาแพงแต่เพียงผู้เดียวในประเทศแล้วจะให้ขายข้าวสารในราคาถูกเท่ากับราคาตลาดโลกโดยไม่ขาดทุนได้อย่างไร ปรากฏการณ์ขาดทุน ไม่มีเงินหมุนเวียน การลด/ขึ้นราคาจำนำข้าวเปลือกกลับไปมา หรือข้าวเน่าจึงเป็นข้อเท็จจริงเชิงประจักษ์ของหายนะในอุตสาหกรรมข้าวไทยเพราะส่งออกไปขายต่างประเทศไม่ได้แม้แต่เมล็ดเดียวก็ว่าได้
สถานการณ์เศรษฐกิจโลกในขณะนี้ยิ่งทำให้รัฐบาลยิ่งลักษณ์จนมุมถึงทางตันเร็วขึ้นเพราะกำลังซื้อจากต่างประเทศหดตัวลง การพึ่งพาการส่งออกจึงทำได้ยาก ทางรอดเดียวที่รัฐบาลยิ่งลักษณ์ “ฝัน” ถึงก็คือ การนำเงินจากโครงการจัดการน้ำ 3.5 แสนล้านบาทและเงินกู้อีก 2 ล้านล้านบาทมาเป็นตัวช่วยให้เศรษฐกิจไทยเดินหน้าไปได้ผ่านการบริโภคลงทุนภายในประเทศ
แต่ถึงแม้จะทำได้ก็เป็นการขายผ้าเอาหน้ารอดโดยแท้ เหตุก็เพราะโครงการใช้เงินกู้ทั้ง 2 ต่างมิได้เสริมสร้างเพิ่มขีดความสามารถในการผลิต สร้างเทคโนโลยีเป็นของตนเองเพื่อลดการพึ่งพาต่างชาติและเพิ่มการพึ่งพาตนเองแต่อย่างใด
การเพิ่มแต่เงินเพื่อเพิ่มอำนาจซื้อให้เกิดการบริโภคก็เปรียบเสมือนการให้ยาโด๊ปกับนักกีฬา อาจมีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นมาในระยะสั้น แต่ในระยะยาวแล้วไซร้ชัยชนะย่อมต้องขึ้นอยู่กับความสามารถที่แท้จริงของนักกีฬาเป็นสำคัญหาใช่ยาโด๊ปแต่อย่างใดไม่
หากรัฐบาลดึงดันผ่านกฎหมายเงินกู้ 2 ล้านล้านบาทเรื่องก็คงถึงศาลรัฐธรรมนูญเช่นเดียวกับการดึงดันทำสัญญากับเอกชนเพื่อใช้จ่ายเงินที่ไปลงนามกู้มาแล้ว 3.5 แสนล้านบาทเพื่อจัดการน้ำที่ไหนและอย่างไรก็ไม่รู้ แล้วจะทำตามเงื่อนไขที่ศาลปกครองตั้งเงื่อนไขการใช้เงินกู้เอาไว้แล้วได้อย่างไร?
คนในรัฐบาลยิ่งลักษณ์ก็น่าจะรู้ดีอยู่ว่ามีโอกาสสูงมากที่การใช้เงินกู้ทั้ง 2 ก้อนนั้นจะเป็นแค่ “ฝัน” เช่นเดียวกับกฎหมายเว้นโทษ
แต่ความจริงที่รัฐบาลยิ่งลักษณ์และพี่ชายกำลังเผชิญอยู่ก็คือ ไม่ว่าจะเลือก “เงิน” หรือ “เว้นโทษ” ก็ไม่สามารถนำตัวเองและประเทศให้หลุดพ้นจาก “ทางตัน” ทั้งในทางการเมืองและเศรษฐกิจไปได้
หลายๆ คนพูดถึงทางเลือกที่ผ่าหมากทางตันคือ การยุบสภา ซึ่งเป็นทางเลือกก็จริงแต่ไม่น่าจะเลือกเพราะการลงเลือกตั้งในขาลงโดยไม่มีผลงาน หายนะย่อมเป็นผลที่คาดเดาได้ การได้อำนาจรัฐไว้กับตัวนั้นดีกว่าไม่ได้อย่างแน่นอน ทักษิณและพวกคงไม่อยากเป็นฝ่ายค้าน
การผ่านกฎหมายเว้นโทษให้สำเร็จลุล่วงตามช่องทางรัฐสภาจึงเป็นไปได้ยาก การออกกฎหมายโดยฝ่ายบริหาร เช่น ออก พ.ร.ก.นิรโทษกรรม จึงอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในสภาวการณ์เช่นปัจจุบันเพราะได้ผลแน่นอนตามที่ต้องการแม้จะต้องเสี่ยงกับการถูกยื่นตีความโดยศาลรัฐธรรมนูญก็ตาม แต่ก็เป็นเช่นเดียวกับการออก พ.ร.บ.ตามช่องทางปกติ
เมื่อความจริงไล่ล่า การกลับบ้านอย่างเท่ๆ ของทักษิณที่ดูเหมือนใกล้นั้น แท้ที่จริงนั้นไกลเกินเอื้อมจริงๆ
เนื้อหาที่เกี่ยวข้อง
Powered by
MakeWebEasy.com